Έτσι γλυκά πεθαίνω

Έτσι γλυκά πεθαίνω

στο βλέμμα των ματιών σου

στο βάθος των χειλιών σου

ανασταίνω.

Έτσι ξαναγεννιέμαι

σαν μια πηγή του πάθους

σαν στήμονας του άνθους

να κρατιέμαι.

Έτσι σαν φλόγα μπαίνω

με λόγια αναμμένα

κορμιά ξεπαγιασμένα

να ζεσταίνω.

Έτσι αναβιώνω

στ’ όνειρο κάθε βράδυ

το φως μες στο σκοτάδι

ξεσηκώνω.

Έτσι τους στίχους δένω

με κάθε αίσθησή σου

για μια στιγμή μαζί σου

αμαρταίνω.

Έτσι τους φόβους κλέβω

κουρνιάζω στον λαιμό σου

ριγώ στον στεναγμό σου

κι ανασαίνω.

Έτσι κοντά σου μένω

σαν άσπρο περιστέρι

να μου κρατάς το χέρι

περιμένω.

Έτσι κοντοζυγώνω

στον δρόμο του θανάτου

στο κρύο του Σαββάτου

και κρυώνω.

Έτσι σαν ήλιος βγαίνω

καυτός  στον ουρανό σου

στον χώρο τον δικό σου

ν' ανεβαίνω.

Έτσι το δάκρυ σμίγω

μαζί με τον καημό σου

και στον εγωισμό σου

αργοσβήνω.

 Έτσι ξαναμαθαίνω

τους χτύπους της καρδιάς σου

τα δυνατά φτερά σου

αναμένω.

Έτσι παραμονεύω

στης άνοιξης τ' αγέρι

στης μοίρας το καρτέρι

αρρωσταίνω.

Έτσι ξαναμαζεύω

της φύσης τα μπουκέτα

στου κόσμου τα πορτραίτα

σε γυρεύω.

Έτσι κοντά σου τρέχω

στης γης όλα τα πλάτη

σαν ψίθυρος αγάπης

να μετέχω._

Τρίτη, 20 Νοεμβρίου 2018

Mαρία Πεπικίδου: Συγγραφέας, Ποιήτρια

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Έτσι πέρασαν χειμώνες

Έτσι πέρασε ο καιρός μου

με το βλέμμα στην ελπίδα

σαν φανεί μια καταιγίδα

μες στα πέλαγα του νου

έτσι ντύθηκε η ψυχή μου

με τις λέξεις της πνοής μου

άνοιξαν οι ουρανοί μου

στην αρχή του δειλινού.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια

σαν νερό μες στο ποτήρι

σαν τον ήλιο πριν το δείλι

έτσι χάθηκα κι εγώ

έτσι έφυγε η ζωή μου

σαν γλυκό φιλί στα χείλη

σαν τη φλόγα στο καντήλι

έμεινε ο στεναγμός.

Έτσι πέρασαν οι μήνες

στα χαμόγελα του κόσμου

μες στα δάκρυα του πόνου

με καμία γιατρειά

έτσι θάμπωσαν τα μάτια

σαν ομίχλη στο σκοτάδι

σαν τη μέρα μες στο βράδυ

με παράπονα πολλά.

Έτσι πέρασαν οι ώρες

με σκυμμένο το κεφάλι

με τη μοναξιά αγκάλη

να την έχω συντροφιά

έτσι γράφτηκαν οι στίχοι

αν πεθάνουμε και πάλι

στη φτωχή μας βιοπάλη

να μας θάψετε κοντά.

Έτσι πέρασαν χειμώνες

δίχως φως μες στο κελί μου

με απόφαση δική μου

με τα τείχη υψηλά

έτσι ψιθυρίζουν όλα

έχεις χρέος ν’ αντέξεις

σαν στρατιώτης να παλέψεις

με τα βλέφαρα ανοιχτά._

Τρίτη, 20 Νοεμβρίου 2018

Mαρία Πεπικίδου: Συγγραφέας, Ποιήτρια

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Στο διάβα της αγάπης σου

Στο διάβα της αγάπης σου

κοντά σου θα πλαγιάσω

στίχους με λόγια τρυφερά

να σου διαβάσω.

Αν η φωνή μου δεν μπορεί

το πάθος να καλύψει

σαν ψίθυρος του έρωτα

θα 'ρθει να το μεθύσει.

Στο ηλιόλουστο το σώμα σου

πάλι θα ξαποστάσω

με τις φτερούγες της καρδιάς

να σ' αγκαλιάσω.

Αν δεν μπορέσει η φλόγα μου

τον πόθο σου να σβήσει

στον ήχο του πετάγματος

για πάντα θα τον κρύψει.

Στον κήπο των ονείρων σου

ξανά θα επιστρέψω

με της ψυχής μου την σκιά

να σε μαγέψω.

Μα αν το φως είναι αμυδρό

και δεν σε κατακτήσει

στον ίσκιο της μορφή σου

αντίκρυ θα φωτίσει.

Στα στιβαρά τα μπράτσα σου

σαν οίνος θα ωριμάσω

με τα κλαδιά των θέλων μου

να πλησιάσω.

Αν το κορμί μου αδυνατεί

στο πλάι σου να ζήσει

την έκτη αίσθηση ξανά

μπορεί να σου ξυπνήσει.

Στο μονοπάτι της χαράς

μαζί σου θα βαδίσω

με ύμνους του αγγέλου

να σιγοτραγουδήσω.

Αν με τους ήχους τ' ουρανού

τα μάτια σου βουρκώσουν

τον χώρο των αισθήσεων

γλυκά θα ξεσηκώσουν.

Στα ανάλαφρα τα χείλη σου

ανάσες θα γεννήσω

στην άκρη εκεί του ποταμού

να σε φιλήσω.

Αν το φιλί μου ατονεί

πνοές να σου μετρήσει 

τα χέρια σου πισθάγκωνα

γερά θα τα κρατήσει.

  

Στην κάμαρα της ηδονής

δίπλα σου θα καθίσω

στα γυμνωμένα μέρη σου

να σεργιανίσω.

Αν στις γραμμές της σάρκα σου

ιδρώτας δεν κυλίσει

ταξίδι πάλι στ’ άγνωστο

καυτό θα ξεκινήσει.

Στο βάθος του προσώπου σου

κύτταρα θ’ αναπλάσω

και της ζωής τους πόνους σου

να μετριάσω.

Αν δεν μπορεί η ελπίδα μου

για σένα να ανθίσει

θα κρέμεται επάνω σου

ολόκληρη η κτίση._

 Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2018

Mαρία Πεπικίδου: Συγγραφέας, Ποιήτρια

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Ψυχής στεναγμός

Στον σφυγμό της μέρας σε ζητώ

στης νύχτας

θα σε γυρεύω

ν' ακούσω της καρδιάς σου

τον παλμό

να σε αγγίξω θέλω.

Θα παίρνω τη δική σου αναπνοή

μαζί σου

ν' ανασαίνω

να κλέψω της πνοής σου

τον ειρμό

θα περιμένω.

Στο σώμα το δικό μου επιθυμείς

αισθήσεις

να ξυπνήσεις

στο άπιαστο μαζί μου

να χαθείς

θέλεις να το τολμήσεις.

Στο χέρι μου γερά να κρατηθείς

σύνορα

να ανοίξεις

του κόσμου τα δεσμά

ν' απαρνηθείς

για να το ζήσεις..

Στον πυρετό του πάθους αγαπώ

μαζί σου

ν' ανεβαίνω

να νιώσω της ψυχής τον στεναγμό

εσένα

θα προσμένω

τη θέρμη στο κορμί να αισθανθώ

στον έρωτα

λουσμένο

να σμίξουμε στου πόθο

τον ρυθμό

θα αναμένω._

Τρίτη, 13 Νοεμβρίου 2018

Mαρία Πεπικίδου: Συγγραφέας, Ποιήτρια