Έτσι γλυκά πεθαίνω
στο βλέμμα των ματιών σου
στο βάθος των χειλιών σου
ανασταίνω.
Έτσι ξαναγεννιέμαι
σαν μια πηγή του πάθους
σαν στήμονας του άνθους
να κρατιέμαι.
Έτσι σαν φλόγα μπαίνω
με λόγια αναμμένα
κορμιά ξεπαγιασμένα
να ζεσταίνω.
Έτσι αναβιώνω
στ’ όνειρο κάθε βράδυ
το φως μες στο σκοτάδι
ξεσηκώνω.
Έτσι τους στίχους δένω
με κάθε αίσθησή σου
για μια στιγμή μαζί σου
αμαρταίνω.
Έτσι τους φόβους κλέβω
κουρνιάζω στον λαιμό σου
ριγώ στον στεναγμό σου
κι ανασαίνω.
Έτσι κοντά σου μένω
σαν άσπρο περιστέρι
να μου κρατάς το χέρι
περιμένω.
Έτσι κοντοζυγώνω
στον δρόμο του θανάτου
στο κρύο του Σαββάτου
και κρυώνω.
Έτσι σαν ήλιος βγαίνω
καυτός στον ουρανό σου
στον χώρο τον δικό σου
ν' ανεβαίνω.
Έτσι το δάκρυ σμίγω
μαζί με τον καημό σου
και στον εγωισμό σου
αργοσβήνω.
τους χτύπους της καρδιάς σου
τα δυνατά φτερά σου
αναμένω.
Έτσι παραμονεύω
στης άνοιξης τ' αγέρι
στης μοίρας το καρτέρι
αρρωσταίνω.
Έτσι ξαναμαζεύω
της φύσης τα μπουκέτα
στου κόσμου τα πορτραίτα
σε γυρεύω.
Έτσι κοντά σου τρέχω
στης γης όλα τα πλάτη
σαν ψίθυρος αγάπης
να μετέχω._
Τρίτη, 20 Νοεμβρίου 2018
Mαρία Πεπικίδου: Συγγραφέας, Ποιήτρια
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου