Πάλι λείπεις

Βράδιασε πάλι

και η νύχτα δεν περνάει

τις αναμνήσεις μου η σκέψη μου μετράει.

Άδειασε ο νους ενώ μιλώ στη μοναξιά μου

μόνο η θλίψη έχει μείνει συντροφιά μου.

Έκλεισε πάλι

η φωνή μου απ' το κλάμα

η αγκαλιά μου σε ζητά που είναι άδεια.

Έσπασε πάλι το κορμί μου σε κομμάτια

στο μισοσκόταδο θωρώ τα δυο σου μάτια.

Λύγισε πάλι

η ψυχή μου απ' τον πόνο

ένα χαρτί κι ένα μολύβι έχω μόνο.

Σώπασε η ώρα και ο δείχτης δε γυρνάει

κανείς και τίποτα πια δε με αγαπάει.

Έφτασε η μέρα

που δεν είσαι εδώ κοντά μου

στερνό το πέταγμα κοπήκαν' τα φτερά μου.

Έχασε η νιότη μου τη λάμψη και γερνάει

και σαν ζητιάνα της ζωής να με κερνάει.

Ξέχασε τ΄ όνειρο

κοντά σου να με φέρει

η ευτυχία μου γυρνά σε άλλα μέρη.

Γέμισε πάλι ξερά φύλλα τον βοριά μου

κανείς δεν έμεινε εδώ παρηγοριά μου.

Χόρτασε φόβο

κι αγωνία το δωμάτιο

και το κενό της απουσίας είναι άρτιο.

Έφερε η μοίρα κάθε λύπη και χαρά της

και η αυγή με βρήκε δίπλα στην σκιά της.

Εδώ θα μείνω

πάντα να σε περιμένω

όσο υπάρχει αντοχή όσο ανασαίνω.

Έξω φυσάει πάλι λείπεις και κρυώνω

θέλω εσένα ή κανέναν στο δηλώνω.

Δευτέρα, 12 Νοεμβρίου 2018

Mαρία Πεπικίδου:

Συγγραφέας, Ποιήτρια

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.