Δραπέτη δίχως προορισμό
σάρωσες τη ψυχή μου.
Τα πήρες όλα κι έμεινε
το πλήγμα στη ζωή μου.
Τα όνειρα λεηλάτησες
που είχα φυλαγμένα.
Κατάρριψες θεωρίες μου
δε νοιάστηκες για μένα.
Χαμένη μες στο πλήθος
μονάχη τριγυρίζω.
Δεν με γεμίζει τίποτα
ούτε εαυτόν γνωρίζω.
Κάθε ανάμνηση γλυκιά
συχνά με αναστατώνει.
Έρχεται σαν τον πυρετό
στο σώμα μου με λιώνει.
Τις σκέψεις μου πλανεύεις
υποτάσσεις το μυαλό μου.
Στη λογική βάζεις φωτιά
κάθε λογής δικό μου.
Το κορμί μου διαπερνά
απ' τη ρωγμή του χρόνου.
Φαίνεται τόσο εύθραυστο
στη σαγήνη του πόθου.
Λάφυρο με κατάκτησες
στης προσμονής το δρόμο.
Μ' ένα χαμόγελό σου
μου έδειξες τον κόσμο.
Αντάμωσα τον έρωτα
στων ματιών σου τον πυρήνα.
Μου ξύπνησαν οι αισθήσεις μου
τη φλέβα του κρατήρα.
Πήρα το πιο όμορφο φιλί
στην απλότητα της μαγείας.
Χαρίστηκε η καρδιά μου
στο ατέρμονο της νοσταλγίας.
Όπως οι στάλες της βροχής
αγγίζουν τη μορφή σου.
Τα λόγια μου πηγή ζωής
να ζουν, στη θύμησή σου.
Τρίτη, 9 Οκτωβρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου