Παράπονα

Έλα κοντά μου κι άκουσε

θέλω να σου μιλήσω.

Τη σελίδα του μυαλού μου

πρέπει να γυρίσω.

Έχω πολλά παράπονα

μα λίγα, θα σου πω.

Πρώτο και μεγαλύτερο

ακόμη, σ' αγαπώ.

Έχω και δυο καημούς

θαρρώ, πως με πονάνε.

Μονίμως η καρδιά κι ο νους

για σένα, μου μιλάνε.

Επιθυμίες μου ζήτησαν

τη λύτρωση να βρουν.

Φυλακισμένα μου όνειρα

ν' απελευθερωθούν.

Το πεπρωμένο σε καλεί

απ' το λήθαργο να βγεις.

Κορώνα γράμμα, παίξαμε

ανάσες της ζωής.

Στο πάθος, λάθος δεν χωρά.

μήτε και στην αγάπη.

Πήρα το μάθημά μου

φόρος τιμής, το δάκρυ.

Άραγε που είσαι, που γυρνάς

ψάχνω, μα δεν σε βρίσκω.

Περνάει η ζωή και χάνεται

βήματα, έμειναν πίσω.

Τρέμουν τα χείλη μου ξανά

δάκρυσε, πάλι η πένα.

Τη νύχτα, μαυροφόρεσες

τον ήλιο, έχασε η μέρα.

Δεν θα μπορέσει ο ουρανός

ν' αντέξει, τόσο βάρος.

Στα όρια της αντοχής

θέλει, μεγάλο θάρρος.

Το Καλοκαίρι έφυγε

φθινοπώριασε και πάλι.

Σαλπάρουνε τα σύννεφα

Χειμώνας, πλησιάζει.

Φυσά ο άνεμος της ζωής

 σε άγνωστη πορεία.

Γλαροπούλια αναχωρούν

μπροστά στην τρικυμία.

Όσα νοστάλγησε η ψυχή

παράπονα τα κάνει.

Σαν τελευταίο στοχασμό

μπρος της αγάπης το βωμό

για τάμα να τα πάρει.

Δευτέρα, 8 Οκτωβρίου 2012

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Σας ευχαριστώ.

Poem by, toxotina73