''Aπ' το Παρελθόν ως στο Παρόν''

Οι Λέξεις έρχονται σε μένα

διότι όλη μου τη ζωή ζούμε μαζί

γνωρίζοντας καλά, ότι τις Αγαπώ.

Mε μαθαίνουν και με διδάσκουν

πως ένα Ποιητικό ταξίδι

αρχίζει και τελειώνει

πάνω σ’ ένα κομμάτι λευκό χαρτί.

_Τα πιο ωραία μου Ταξίδια είναι αυτά

που δεν έχουν προορισμό.

Αφήνοντας το όνειρο της Ζωής μου

να με ταξιδέψει..

_Ένα μικρό παραθύρι άνοιξε

στον Ουρανό μου πάλι.

Κοιτάζω τον Παράδεισο.

Μα πως θα μπορέσω

να φτάσω εκεί κοντά;

Πόσες χιλιάδες σκαλιά

πρέπει ν' ανέβω;

Πόσα στρώματα απ' τα σύννεφα

θα χρειαστεί να προσπεράσω;

_Ψυχή μου άντεξε, πρέπει

να κάνoυμε υπομονή..

Είναι μακρύ το Ταξίδι μας..

Έχει εμπόδια πολλά..

Αμέτρητους ανέμους

ατελείωτες βροχές

βαριές καταιγίδες.

Έρχεται Χειμώνας

μην το ξεχνάς..

_Mα,μου υποσχέθηκες

πως θα τον περάσουμε κι αυτόν..

Ακόμη κι αν ο βοριάς του

μας παγώσει τα φυλλοκάρδια.

_Εμείς έχουμε κρυμμένο

το Καλοκαίρι μας

 να μας συντροφεύει..

Ωσότου ο χρόνος ξυπνήσει

την Άνοιξη σαν έρθει η ώρα

να γύρει, να ξεκουραστεί..

''Υπάρχω γιατί Υπάρχεις''

Ξεκινάμε, η ώρα της ανάβασης

πριν ο ήλιος κλείσει τις αχτίδες του

πίσω απ' αυτόν τον ορίζοντα..

Θυμήσου, κάνει παγωνιά εκεί ψηλά..

_Να προλάβουμε αυτό το σύννεφο

να ξαποστάσουμε λίγο πριν η νύχτα

ρίξει το πέπλο της να μας σκεπάσει..

_Ίσως άργησαν οι δρόμοι μας

να συναντηθούν

μα τώρα που σ' έχω δίπλα μου

δείξε μου όσα έμαθες

στο πλάι μου τόσα χρόνια..

Θυμήσου τις εποχές μας

πόσα και πόσα έχουν δει

τα μάτια μας..

Μην ξεχνάς τα Όνειρά μας

το κυριότερο..

Ποιο ήταν το μεγαλύτερό μας..

Θυμάσαι;

_Ναι, να 'ρθει η μέρα

που θ' αγγίξουν τα χέρια μας χώμα

απ' τη Γη του Παραδείσου.

Να δούμε το φως του Ήλιου

 να μεθύσουμε στ' αρώματα

 των λουλουδιών..

Να γευτούμε το αθάνατο ύδωρ ζωής!!

_Ναι ακριβώς, αυτός είναι

ο Προορισμός μας.

Να δούμε τις ουράνιες παραστάσεις του.

Τα χρώματά του σαν αλλάζει φορεσιές..

Το χορό της Πούλιας, σαν φλερτάρει

με τον Αυγερινό..

Στην πρώτη θέση, να παραστούμε

 όλα όσα ονειρευόμαστε..

_Ο Θεός, ο δικός μου Θεός

 ποτέ δεν χώρεσε σε βιβλία...

Ίσως γιατί μου Τον έχεις

 καλά κρυμμένο μες στην καρδιά μου

 έτσι ώστε όπου κι αν βρεθούμε

να 'μαστε μαζί..

_Φτάσαμε σχεδόν στον πρώτο Ουρανό..

Έχουμε Δρόμο, έχουμε Ελπίδες..

Έχουμε Όνειρα..

 Μη χάσουμε Ψυχή μου, το αόρατο Νήμα

 που μας κρατά γερά!!!

_Στην Ουρανούπολη, Ουτοπία μας περιμένει..

Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2012

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

''Aπ' το Παρελθόν ως στο Παρόν''