Μαθαίνω όμως σιγά, σιγά..

Μια τρελή όρεξη 
με σπρώχνει να γράψω
όλα όσα αισθάνομαι για σένα..
Αναρωτιέμαι όμως τι να σου πω
που δεν σου είπα;
Τι να σκεφτώ μετά 
απ' τις τόσες μου τις σκέψεις;

Άραγε τι πρέπει, να πρωτοθυμηθώ;
Ένα μυαλό γεμάτο έχω από Εσένα.
Είσαι παντού, δίπλα μου πάντα εδώ.
Διαπερνάς κάθε μου κύτταρο
γεμίζοντας το Είναι μου
κι εγώ σιωπώ μπροστά σου..
Στο μαγικό σου άγγιγμα...
Παραδίνομαι!

Ίσως να μην σου είπα ποτέ 
την Πρώτη μου λέξη..
Μάλλον βρίσκομαι ξανά 
στην πρώτη μέρα της Ζωής μου..
Είμαι μπροστά στ' Άγνωστο..
Ζαλισμένη στην όψη του Ονείρου..
Στην πλευρά της Αλήθειας στέκομαι.
Την παθητική φωνή της Καρδιάς μου 
ικετεύω να σου μιλήσει..

Να εξηγήσει, να περιγράψει
το νόημα που κρύβουν οι λέξεις μου
αυτά που δεν τολμούν να ειπωθούν.

Λόγια που φοβούνται την Κατάκριση..
Την Άρνηση..
Τον Σχολιασμό! 

Εσύ κι Εγώ.
Μόνο Εγώ κι Εσύ...Εμείς.
Μαζί, τα Γράμματα λίγα
η Αξία τους μεγάλη..

Εξακολουθείς όμως και δεν μου μιλάς.
Ούτε ανάσα πάλι δεν ακούγεται..
Σαστισμένη της ώρας μας ηρεμία..

Θυμήσου, ματιές κεραυνοβόλησαν 
το κορμί μας..
Πολλά ειπώθηκαν πάλι..
Άπειρες εικόνες γεννήθηκαν..
Ταξίδια ονείρου μέσα σε λίγες γραμμές..

Αύριο, ποιός ξέρει αύριο;

Και ήθελα τόσα πολλά 
απόψε να σου πω..
Μαθαίνω όμως σιγά, σιγά..

Στις σκέψεις μου μέσα σε φυλάκισα,
για να μη ξεχνιόμαστε!!

Δευτέρα, 3 Σεπτεμβρίου 2012

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα. 
Σας ευχαριστώ.

Poem by, toxotina73

Μαθαίνω όμως σιγά, σιγά