Όταν μιλώ πολύ, σκέφτομαι λίγο
σε σκέψεις όταν πέφτω, δεν μιλώ.
Όταν σιωπώ, είναι γιατί ταξιδεύω
φανάρια, πλοία, τρένα, σταματούν.
Της Μοίρας μου, το δρόμο γυρεύω
σύννεφα στον ουρανό, μόνο περνούν.
Ευθύς το βλέμμα μου, εκεί ψηλά
ήρθε η ώρα σκέφτηκα να πετάξω.
Κοντά στον ήλιο, δίπλα στα πουλιά
της ζωής τα σύνορα, να προσπεράσω.
Ν' ανοίξω την πόρτα, θέλω της καρδιάς
τα όνειρα που κρύβω, να σκορπίσουν.
Αν δεν αντέξουν, της ψυχής μου τα φτερά
να βγουν στο φως, ελεύθερα να ζήσουν.
Παίρνω βαθειά ανάσα του αποχαιρετισμού
και μες στην πλάση μονάχη τριγυρίζω.
Στο άπειρο αφέθηκα, στα όρια του Θεού
μπροστά μου πάλι το άγνωστο αντικρίζω.
Γυρίζουν οι σκέψεις, πίσω στα γνωστά
του πόνου, τις πληγές να ανακουφίσω.
Κι αν έφτασα, στ' αστέρια τα λαμπρά
στους ανθρώπους που αγαπώ θέλω να ζήσω.
Τρίτη, 4 Σεπτεμβρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
''Ονειρικές αισθήσεις''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου