Για λίγη ευτυχία

Τα χέρια που με κράταγαν, κρατούνε άλλα χέρια

που κάποτε μ’ ανέβαζαν με πήγαιναν στ’ αστέρια.

Η φλόγα που με ζέσταινε έχει καιρό ν’
ανάψει το σώμα είναι μοναχό

και έχει ξεπαγιάσει.

Η μοίρα που μου έταξαν δεν είναι πια κοντά μου

και με την τρέλα κατοικώ, μένει παρηγοριά μου.

Το όνειρό μου ζήλεψαν και έγινε εφιάλτης

στου κόσμου τον περίγυρο

δεν είμαι πια διαβάτης.

Τα μάτια που με λάτρευαν, κοιτάνε άλλα μάτια

το σύμπαν μου γκρεμίστηκε σε χίλια δυο κομμάτια.

Το γέλιο που μου χάρισαν το πήραν μακριά μου

τη δύναμή μου έχασα μαζί

με τα φτερά μου.

Τα χείλη που με φίλαγαν εμένα δεν φιλάνε

με λόγια που ‘ναι της καρδιάς ξανά δεν μου μιλάνε.

Ο νους μου πάλι χάθηκε στου έρωτα τις στράτες 
και πάλι αδιέξοδο μες στου

μυαλού τους χάρτες.

Εικόνες και γλυκόλογα ξανά μ’ έχουν στοιχειώσει

τόξα με βέλη με χτυπούν με έχουνε λαβώσει.

Οι σκέψεις πάλι με καλούν στο παρελθόν να τρέξω

τον πόνο που ‘χω στην ψυχή

και σήμερα ν’ αντέξω.

Γιατί Θεέ μου ένα γιατί ξανά με βασανίζει

γιατί η αγάπη να πονά αντί χαρά να δίνει.

Τα πάντα μου θυσίασα για λίγη ευτυχία

κι έμεινα στα αζήτητα

να ζω στη δυστυχία.

Στο πλάνο μέσα της ζωής τα πάντα ρημαγμένα

κανένας πια και τίποτα δεν έμεινε για μένα.

Πνοή μου ‘σύ απόμεινες μες στης στροφής τον στίχο 
πάλεψε λίγο ακόμη

μη χάσουμε τον οίστρο.

Ελπίδα να ‘χεις στη ζωή το αύριο σιμώνει

μην μείνει αναπάντητο ότι σου ξημερώνει.

Θα δώσει ότι σου χρωστά και θα ζητήσεις κι άλλο

μέγα Θεού μυστήριο

από το πιο μεγάλο.

Ότι γεννά η έμπνευση ποτέ του δεν πεθαίνει

πνοή και σάρκα του φορά και στους αιώνες μένει.

Του πνεύματος μονόδρομο αυτόν ν’ ακολουθήσεις

στο σταυροδρόμι του δειλά

εσύ να σταματήσεις.

Τον ήλιο κοίτα εκεί ψηλά εσένα περιμένει

τις μπόρες και την καταχνιά από κοντά σου παίρνει.

Αντάλλαγμα μονάχα εσύ θα πρέπει να του δώσεις

πως θ’ αγαπήσεις τη ζωή και

δε θα μετανιώσεις.

Με τόλμη και υπομονή στήσε τα όνειρά σου

και δώσε τους αναπνοή να ζουν απ’ τη δικιά σου.

Γιατί η ζωή είναι γλυκιά και είναι μόνο μία

ζήσε την και αγάπα την

κι ας είναι αμαρτία._
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Κυριακή, 7 Ιουνίου 2020

Μαρία Πεπικίδου Συγγραφέας, Ποιήτρια

Εκεί που κρύβονται τα όνειρα

Εκεί

που κρύβονται τα
όνειρα

σε μια στιγμή σε
συνάντησα.

Εκεί

που κρύωνε η αγάπη

σ’ ένα λεπτό σ’
αγάπησα.

Εκεί

που μάχεται ο
έρωτας

με μιας σ’
ερωτεύτηκα.

Μες στη ζωή σου
βρέθηκα

μαζί σου δέθηκα.

Εκεί

που ζει το
παρελθόν

το παρόν μου για
σένα θυσίασα.

Εκεί

που πνίγεται ο
καημός

μια μέρα σε
πλησίασα.

Εκεί

που μένει η χαρά

αγάπη μου σε
φίλησα.

Στην αγκαλιά σου
ρίγησα

θάνατο νίκησα.

Εκεί

που φεύγει η
λογική

καινούργιους
νόμους ίδρυσα.

Εκεί

που τρέχει το μυαλό

χωρίς εσένα
λύγισα.

Εκεί

που κλαίει η
καρδιά

στα δυο σου χέρια
αφέθηκα.

Με την ψυχή
συνδέθηκα

στο υποσχέθηκα.

Εκεί

που γδύνεται ο
ήλιος

το ένδυμά του
ντύθηκα.

Εκεί

που χάνεται η
πληγή

τη μοίρα μου
αρνήθηκα.

Εκεί

που ο χρόνος
ασθενεί

στο πλάι σου γιατρεύτηκα.

Απ’ όλα
συγχωρέθηκα

στ’ αύριο τέθηκα._

Παρασκευή, 7
Δεκεμβρίου 2018

Mαρία Πεπικίδου: Συγγραφέας, Ποιήτρια

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Με στόχο την καρδιά

Σκέψεις και συναισθήματα

έβαλα στην καρδιά μου

κόκκινο χρώμα έντυσα

όλα τα μυστικά μου.

Ακόμη και ο θάνατος

μαζί μου έχει θυμώσει

η ασθενής καρδιά μου

έχει ξανανιώσει.

Αγάπης ψυχοφάρμακο

στο αίμα της κυλάει

στην έδρα της ψυχής μου

περίτρανα μιλάει..

Εγώ για όλα ευθύνομαι

για πόνους και χαρές

η ψυχοτόνωσή μου

είναι οι συμφορές.

Είμαι ο βηματοδότης σου

σαν μια γλυκιά μπαλάντα

μορφή αθανασίας

σου έδωσα για πάντα.

Αστείρευτη πηγή

το είναι σου γεμίζω

στο σώμα κάθε όργανο

με πάθος το στηρίζω.

Την πιο μεγάλη αξία

έχω μες στη ζωή σου

όλα μου τ’αναθέτεις

εξομολογήσου..

Εκρηκτικός συνδυασμός

βρίσκεται ανάμεσά μας

συμπλέκονται στον νου

αποστηθίσματά μας.

Όσο κι αν είναι δύσκολο

ν' απολησμονηθείς

σ’ εμένα μόνο ανήκεις

θ’ απογοητευτείς.

Μπορεί να σου χρωστάω

την επιβίωσή μου

ζωοποιός μου δύναμη

είν’ όμως η ψυχή μου.

Είσαι η προθυμότερη

λέξη στην έκφρασή μου

πνευματικά όμως αγαπώ

δεν είσαι συγγενείς μου.

Όσο κι αν προσπαθείς

να ’σαι στην πρώτη θέση

με το μυαλό δεν έχεις

καμία εγκάρδια σχέση.

Υπάρχει μια απίστευτη

μεγάλη ταραχή

μοχθούμε για αιώνες

σαν μέγα θεουργοί.

Ο ένας σαν γιατρός

ο άλλος σαν ποιητής

γεννάμε και οι δυο

του λόγου αληθής.

Με στόχο την καρδιά

με στόχο την ψυχή.

Ο ένας τον παλμό

κι ο άλλος την πνοή._

Mαρία Πεπικίδου: Συγγραφέας, Ποιήτρια

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Τα μυστικά του πάθους

Το τραγούδι της βροχής

το γράψαμε μαζί

και μ' έκλεισες

στους στίχους της καρδιάς του

στάλες έριξες

του ήχου την πνοή

ο χρόνος είχε

τα γενέθλιά του.

Το λιμάνι της ψυχής

το βρήκαμε μαζί

κι ο πόνος κρύφτηκε

μες στα νερά του

βάρκες έβαλες

και δυο καημούς εκεί

κρεβάτι έστησες

στη θάλασσά του.

Του παραδείσου το νησί

φτιάξαμε μαζί

χρυσούς ατμούς

σε κάθε πινελιά του

σπίτι έχτισες

με μια πόρτα μικρή

δυο άστρα ήρθαν

στην ακρογιαλιά του.

Το παραμύθι της χαρά

διαβάσαμε μαζί

με ήρωες εμάς

στην αγκαλιά του

έχει πια το τέρας

εξημερωθεί

και μ' άφησες να ζω

στην σιγαλιά του.

Των αισθήσεων κρασί

ήπιαμε ξανά μαζί

δουλειά θεού

η χρυσοκονδυλιά του

στα σκαλιά της μέθης

η ζωή μικρή

κι εμείς εκεί

στη τριανταφυλλιά του.

Στον ουρανό τον όγδοο

φτάσαμε μαζί

μ' ανέβασες ψηλά

με τα φτερά του

μέχρι τότε εγώ

δεν είχα γεννηθεί

και γίναμε ένα

στο στερέωμά του.

  

Στο κανάλι του πάθους

πέσαμε μαζί

εγώ κι εσύ

μες στη φεγγοβολιά του

έχουν γόνδολες

και άνθρωποι χαθεί

στη γέφυρα κρατά

τα μυστικά του._

Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2018

Mαρία Πεπικίδου: Συγγραφέας, Ποιήτρια

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.