Συμβαίνει κάποιες φορές
που δεν τολμώ να μιλήσω
άρση ζητούν σκέψεις πολλές
παλεύοντας να ζήσω.
Με λίγους ψίθυρους καρδιάς
με δυο πνοές που καίνε
παλμοί κι ανάσες της φωτιάς
χιλιάδες λόγια λένε.
Τότε αρχίζει ένας χορός
αισθήσεων στο σώμα
ψυχής αγγίγματα ρυθμός
και γίνονται όλα λιώμα.
Στο ίδιο όνειρο εμείς
στο ίδιο το κρεβάτι
μαζί μου πρωταγωνιστείς
στου στίχου το κομμάτι.
Στις φλόγες μέσα αφήνομαι
γυμνή για να με κάψεις
σαν άνεμος σκορπίζομαι
ψηλά για να με φτάσεις.
Και πάλι ένα γίναμε
στον πόθο εθισμένοι
στην έκστασή μας μείναμε
στο πάθος μας πνιγμένοι.
Στο πέλαγος ανοίγομαι
σαν κύμα να με πάρεις
στην αγκαλιά σου κλείνομαι
μέσα μου να σαλπάρεις.
Εικόνες πέφτουν στο χαρτί
να δώσουν εξηγήσεις
παίρνοντας σάρκα και μορφή
πληρότητας εκπλήξεις.
Έντασης χάδια και φιλιά
πλήθος λογής ακόμα
αφής σημάδια φλογερά
στου έρωτα το χρώμα.
Σε ότι συνεπάγονται
σε ότι αποτυπώνουν
πράξεις που καταγράφονται
πάθη ελευθερώνουν.
Στης αγάπης το ταξίδι
στις ανάγκες της ζωής
στη χαρά που μεταδίδει
η ώρα της απογραφής.
Χωρίς καμία ευθύνη
δίχως δόλο και πλοκή
με οδηγό μας τη γαλήνη
ας πλαγιάσουμε μαζί._
Παρασκευή, 31 Μαΐου 2013
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου