Αποπλάνηση

Στο άκουσμα της λέξης

ο έρωτας σκιρτίζει.

Σε αντίθετη τροχιά

από τη γη γυρίζει.

Σαν αντάμωσαν οι ψυχές

έκλεψες το μυαλό μου.

Χίλια κομμάτια έκανες

το δόλιο λογισμό μου.

Έτσι με παγίδευσες

σαν το μικρό παιδί.

Δίχως να καταλάβω

το πως και το γιατί.

Με το άγγιγμα της επαφής

μ' έχεις διεκδικήσει.

Και πάθη απερίγραπτα

μέσα μου έχεις ξυπνήσει.

Αλήθεια, ψέμα δεν θα πω

τα μάτια σου λατρεύω.

Σαν τα κοιτάζω χάνομαι

μέσα τους ταξιδεύω.

Στο βλέμμα σου το ερωτικό

μ' έχεις αιχμαλωτίσει.

Σ' έναν άγριο ωκεανό

έχω ναυαγήσει.

Τις σκέψεις και τα λόγια σου

όλα θα τα κλειδώσω.

Στο βάθος της καρδιάς μου

εσένα για να σώσω.

Αισθήματα της ενοχής

μ' έχουν κατακλύσει.

Μα αισθάνομαι

απ' τους τυχερούς

που σ' έχω αγαπήσει.

Μες στο δικό μου κόσμο

σταμάτα να παλεύεις.

Με μιας σε αποδέχτηκα

εκεί δεν κινδυνεύεις.

Της αντοχής μου τα όρια

σου τα 'χω παραδώσει.

Της νιότης μου τα όνειρα

όλα σου τα 'χω δώσει.

Ήταν μοιραίο και γραφτό

για να με κατακτήσεις.

Στα μονοπάτια τ' ουρανού

εσύ να με οδηγήσεις.

Η θέα καταπληκτική

πίσω δε θα γυρίσω.

Μην μου ζητάς να κατεβώ

πιστεύω πως θ' αργήσω.

Κοντά σου όλα είναι όμορφα

 άλλο πια δεν φοβάμαι.

Στο τρυφερό σου αγκάλιασμα

δίπλα σου θέλω να 'μαι.

Σαν το φτερό στον άνεμο

όπου με πας πηγαίνω.

Για την αγάπη μίλα μου

ζωή μου ν' ανασαίνω.

Τη συνείδησή μου ξελόγιασες

 γέμισες την πνοή μου.

Πάλι απόψε θα ονειρευτώ

την αποπλάνησή μου.

Τη μέρα που σε γνώρισα

και έγινα δική σου._

Πέμπτη, 3 Ιανουαρίου 2013

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Σας ευχαριστώ.

Poem by, toxotina73