Που ήρθες και μου ζωγράφισες
με χάδια, το κορμί μου.
Σαν λάφυρο εμφύλιου πολέμου
κέρδισες, την ψυχή μου.
Στ' αστέρια, σπίτι μου 'χτισες
κι αμπάρωσες την πόρτα.
Γνωρίζοντας, πως ο έρωτάς μας
δεν δέχεται δεσμά.
Ηδονή του μυαλού μου.
Εσύ, μόνο Εσύ!
Που τα κρυμμένα μου όνειρα
είδες μες την ματιά μου.
Επιβάλοντας την αύρα της σιωπής
και της αγάπης στ' όριά μου.
Σκορπίστηκες στον ουρανό
έγινες φως, να με φωτίζεις.
Δίνοντας γεύση στην σκέψη μου
τις γκρίζες λέξεις χρωματίζεις.
Της καρδιάς μου, ταυτότητα.
Εσύ, μόνο Εσύ!
Ξένα βήματα ακολούθησα
κι όμως χάθηκα στα δικά σου.
Έγινες τ' όραμα της ζωής
κι ονειρεύομαι, τ' όνειρά σου.
Τα δάκρυα της χαράς μου
στου χρόνου, την κλεψύδρα.
Μου 'μαθες τρόπους να κοιμάμαι
στα σύννεφα, ήρεμα τη νύχτα.
Της Μοίρας μου, επιλογή.
Εσύ, μόνο Εσύ!
Παλμός μου έγινες γλυκός
των αισθήσεων, παραζάλη.
Αβέβαιο αν νικήσω ή αν χαθώ
στου έρωτα την πάλη.
Ακολουθώντας την ηχώ σαν μαγεμένη
να 'μαι στο πλάι σου δική σου.
Με παράλληλες, καυτές ανάσες
μεταλαμβάνοντας το φιλί σου.
Η γλώσσα των χεριών μου.
Εσύ, μόνο Εσύ!
Ίσως δεν θα 'χω μυαλό
αύριο να σκεφτώ.
Ίσως ούτε και μιλιά
να στο φωνάξω.
Ίσως όλοι με σταυρώσουν
απόψε γι' αυτό.
Κι όσα σμιλεύω με λόγια
δεν σου γράψω.
Δεν σ’ αποχαιρετώ.
Ούτε και σ’ απαρνιέμαι.
Μια ευχή σου μονάχα κρατώ:
''Μακρυά μου μην φεύγεις
από Εσένα κρατιέμαι''
Δευτέρα, 20 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina '73
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου