Χρώματα ανοιξιάτικα

Βαθύ σκοτάδι στην ψυχή 

η πόλη ήσυχα κοιμάται 

με μια αδιαίρετη λογική 

η σχέση μου με τη ζωή 

λυπάται. 

Σοφότατη η μνήμη μου 

το απροσδιόριστο γυρεύει

με σπάνια τεχνική η μοίρα μου

μεγάλα όνειρα στο φως 

στοχεύει.

Τον έρωτα με τη γλυκιά μορφή

μπροστά μου αντικρύζω

και της αγάπης τη στοργή

στο ενδιάμεσο της γης 

διακρίνω.

Κινούμαι με βήματα γοργά

με άριστη φιλοσοφία

στο μέρος που ο έρωτας κυβερνά

και ο ρυθμός της ζωής 

έχει ουσία.

Αυξάνει χτύπους η καρδιά

απ' το αυτεξούσιο να ξεφύγω

με θάρρος τα εμπόδια ξεπερνά

τις ενοχές του νου 

στην άκρη αφήνω.

Μπρος στην απέραντη ομορφιά

πλούσιο πάθος προσεγγίζω

δυο δυο ανεβαίνοντας τα σκαλιά 

κλείνω βαθιές πληγές 

και συνεχίζω.

Φαίνεται μεγάλη διαδρομή

σκέψεις και παλμοί συμβαδίζουν

κόντρα στην ανθρώπινη λογική

οι αισθήσεις μου μια λάμψη 

ατενίζουν.

Με ανοιξιάτικα χρώματα 

τα μάτια μου πλημμυρίζει

και με της γης όλης τ' αρώματα

τη χώρα των ονείρων μου 

στολίζει.

Φτάνοντας κοντά στην κορυφή

τον ουρανό μου αγγίζω

γέφυρα μονάκριβη είσαι εσύ

με μιας τον κόσμο μου όλο 

σου χαρίζω.

Τα όριά μου υπερνικάς 

τους φόβους μου γαληνεύεις

μια σύνδεση στο αιώνιο ζητάς

σαν άγγελος στο πλάι σου 

με παίρνεις.

Σάββατο, 27 Απριλίου 2013

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.