Ερήμου καταιγίδα

Ένα δυο βήματα και βρίσκεσαι στ' όνειρο..

Και ξέρεις ποιο είναι το πιο όμορφο;

Να 'χεις τη λάμψη της ζωής

κι αν η ζωή σου λείπει.

Δυο χέρια να σε κρατούν

το δάκρυ σαν σε πνίγει.

Να σ' ενοχοποιούν οι πράξεις

κι όλοι να λένε αθώα.

Να έχεις πλάι σου νερό

σαν θέλεις μία σταγόνα.

Να στρέφεις τα μάτια στον ουρανό

 κι αν πατάς στην γη.

Οι αναμνήσεις σαν ουρλιάζουν

κρυμμένες μέσα στο κορμί.

Να 'χεις τα παράθυρα ανοιχτά

ακόμη και την νύχτα.

Σαν έρθει το φεγγάρι συντροφιά

γυρνώντας απ' τα ξενύχτια.

Να γίνει ο πόνος δύναμη

ν' αντέξεις τις στιγμές.

Χιλιάδες λέξεις θα σου μιλούν

που έθαψες στο χτες.

Να έχεις εικόνες ν' αναπολείς

τις ώρες σου να ξεγελάς.

Στα σύννεφα ζήτησε βροχή

σαν τύχει και διψάς.

Κι αν η αγάπη έχει χαθεί

υπάρχει και η ελπίδα.

Στο ταξίδι της ψυχή μας

της ερήμου καταιγίδα.

Άνοιξη στο χώμα να μυρίσει

ν' αρωματίσεις το όνειρό σου.

Ν' ανθίσει ο παράδεισος

που 'χεις στο λογισμό σου.

Κι αν οι αισθήσεις έσβησαν

τα χνάρια της ψυχής.

Στη μνήμη όλα έμειναν

μην απογοητευτείς.

Στο λιμάνι της ποίησης

ζήτησε ν' αράξεις.

Με ήλιο, χιόνι και βροχή

πάλι θα σ' αγκαλιάσει.

Σάββατο, 6 Οκτωβρίου 2012

 Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Σας ευχαριστώ.

Poem by, toxotina73