Κι απόψε, σε γυρεύω.

Σ' αγάπησα και σ' αγαπώ

με όλη, την καρδιά μου.

Σου χάρισα, τ' απόκρυφα

της ψυχής, τ' όνειρά μου.

Περνάς σαν ίσκιος σκυθρωπός

σαν μια εικόνα μαγική.

Με χρώματα κι αρώματα

στην όψη, της ζωής.

Στ' όνειρα, αναδύεσαι

στου νου μου τ' ακρογιάλι.

Αντίκρυ, οι σκέψεις χόρευαν

στης μνήμης, το σεργιάνι.

Να σε αγγίξω προσπαθώ

βαθιά, στην ύπαρξή μου.

Να δώσω νέκταρ και Πνοή

στην λογική μου.

Φτάνοντας στο Θεό μου

λεηλατώ, το Παρελθόν.

Κι άφεση των αμαρτιών

δίνει στο Παρόν μου.

Οι άταχτες λέξεις

μες στους στίχους ξεπηδάνε.

Κοφτερά μαχαίρια

που με σκίζουν, με πονάνε.

Κρυμμένος, στο Ποίημα

μου ανοίγεις δρόμους.

Κι ακροβατώ, σ' έναν κόσμο

με Παρανόμους.

Άνθρωπος είμαι κι εγώ

θέλω να ταξιδεύω.

Για να σου πω

 πως μου 'λειψες..

Κι απόψε, σε γυρεύω._

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Σας ευχαριστώ.

Poem by, toxotina73

18 Ιουνίου 2012