Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Το καταφύγιο της Αγάπης

 The shelter of Love

Δεν είναι αισθηματική ταινία.
Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι δική μου..

 _Μια φορά και έναν καιρό, ούτε Παραμύθι είναι..
Είναι το μυστήριο της Αγάπης που μέσα στα βάθη της καρδιάς της
ένιωσε το αγκάθι του Πόνου να την τρυπά..
Ότι και να πω για το μεγαλείο αυτό θα 'ναι πολύ λίγο.

_Η νύχτα όμως είχε τελειώσει και τ' αστέρια της είχαν χαθεί..
 Η φαντασία μας όσο πλούσια και να 'ναι λένε πως δεν αγγίζει
 τ' απίστευτα της πραγματικότητας.
Κι όμως..
_Η Αγάπη είχε χαθεί από το καταφύγιό της.
Ο δεσμός τους ήταν κρυφός μέχρι τη στιγμή 
που συνέβη το μοιραίο..
Έχοντας τα λόγια του συνεχώς να επαναλαμβάνονται..
-Δεν μπορώ άλλο, δεν γίνεται κάθε φορά να πονάω 
για σένα κατάλαβέ με..

Τώρα κινδυνεύοντας πια να σβήσει η Αγάπη από την απουσία του
 κυνηγημένη μες στην νύχτα κι απαρνημένη, με το ένστικτο της
 να πάει να ριζώσει κάπου έστω να κρυφτεί, γυρίζει σαν τρελή.. 
Περιπλανιέται ολομόναχη, με ανεκπλήρωτη
την ανάγκη της για συντροφιά.
Μα όπου κι αν ρίξει το βλέμμα της παντού υπάρχει 
μπροστά της ο Πόνος.
Με μια γλυκιά θλίψη στο πρόσωπό του 
και μ' ένα παράπονο στα χείλη του:

_Συνέχισε Αγάπη μου, βρες τον δρόμο σου, μην με ακολουθείς πια..
_Μα γιατί μου το έκανες αυτό; Γιατί σταμάτησες το χρόνο μου..
 Γιατί έκλεψες τ' αστέρια από την νύχτα, γιατί του φώναζε 
εκείνη κλαίγοντας..
Ζούσαμε απ' το φως τους και τα όνειρα μας είχαν πνοή και θέληση..
Μια ιστορία αγάπης έμεινα απ' την ανάποδη, μονολογούσε..

Γοήτευα και σημάδευα ανεξίτηλα όσους είχαν την τύχη
 να με γνωρίσουν. Και τώρα τι απόμεινε;
Έμεινα ελεύθερη, χωρίς καταναγκασμούς δίχως μεγάλη σημασία πια..
Την πειθαρχεία και το στήριγμά του.

_Πραγματικά σε θαυμάζω, κάποια μορφή φάνηκε 
στο βάθος να την περιμένει.
Βρίσκομαι εδώ για να καθαρίσω την ψυχή σου 
να μην υπάρχει ίχνος πια δικό του.
Να τα σβήσω όλα, να ζήσεις πάλι απ' την αρχή μια νέα ζωή
 δίχως να πονάς άλλο, δεν σου χρειάζεται άλλο ο Πόνος..
Φτάνει Αγάπη, φτάνει!!
Τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί σου,  μην κλαις άλλο πια..
Έχεις όλη την δύναμη του κόσμου μέσα σου..

Ο ίδιος έκανε τα ίδια και σε μένα, όπως και στην Υπομονή
 και την Ζήλια, μα αυτό θα σου πω και θα φύγω..
Εσένα αγαπάει πιότερο απ' όλες, είπε και χάθηκε 
από μπροστά της η Ελπίδα..
Μόνο πρόσεχε, ότι αξίζει πονάει.

Είχε κάνει άπειρα χιλιόμετρα και είχε σχεδόν εξαντληθεί.
_Θα σε πάρω εγώ αγκαλιά, ακούστηκε η φωνή του.
_Μπορεί ακόμη να μ' αγαπάς; Του λέει η Αγάπη με μάτια βουρκωμένα. 
_Δεν έχω πια καρδιά για ν' αγαπήσω..
_Δεν πειράζει, θα σου δώσω ένα κομμάτι αν το θες, απ’ τη δική μου.
Να με πονάς, να μ' αγαπάς και να με βασανίζεις 
το πίστευα πως γρήγορα μια μέρα θα γυρίσεις..
 _Έτσι είναι η Μοίρα μας. Να ζούμε μαζί.
Αυτά τα λόγια του είπε και πριν το καταλάβει κλείστηκε 
στην αγκαλιά του, στο καταφύγιό της._

Λένε πως υπάρχουν πολλές αισθήσεις του κόσµου 
μα τίποτα δεν μπορεί σαν την Αγάπη να συγκριθεί.
Σαν είναι γνήσια κι αληθινή διότι χωρίς τον Πόνο 
θα 'ναι ψεύτικη κι αναληθή δίχως συναίσθηση του χρόνου.

Τι έγινε μετά το τέλος της ιστορίας κανείς δεν έμαθε..
Κι ούτε θα το μάθει, αν δεν γνωρίσει της Αγάπης τον Πόνο 
στο καταφύγιο, της καρδιάς τα βάθη.

Κυριακή, 29 Ιανουαρίου 2012

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα. 
Σας ευχαριστώ.

Poem by, toxotina '73

Το καταφύγιο της Αγάπης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου