Μονάχα εσένα όταν θυμάμαι
μόνο τότε εγώ δεν φοβάμαι.
Τις δύσκολες τις νύχτες
σαν πρέπει να κοιμάμαι.
Με τη βροχή, σε θυµάµαι
σαν βρέχει τις στάλες μετράμε.
Παρέα μου με την τρέλα
το παρελθόν να προσπερνάμε.
Στα τραγούδια, σε θυμάμαι
με την μοναξιά, σου μιλάμε.
Για ν' αντέχει κι ο πόνος
μονάχη το βράδυ σαν θα 'μαι.
Όταν δεν σ' έχω, σε θυμάμαι
με την σκέψη μου παραμιλάμε.
Μήτε σωπαίνουν κι οι φωνές
άρα πόσα όνειρα κουβαλάμε;
Είναι γεγονός, μα σε θυμάμαι
με τους αιθέρες, σε κυνηγάμε.
Αρκετά συχνά, μες στο μυαλό
ανάμεσα στα σύννεφα, πετάμε.
Ακόμη σε κάθε γωνιά της γης
στ' όρια, ανυπόταχτης λογικής.
Σε κάθε βήμα, που εμάς θα δένει
σε κάθε πρόβλημα, που αναμένει.
Είναι αληθινό, μα σε θυμάμαι
κεραυνός μας καίει και πονάμε.
Μ' αναρωτιέται και η καρδιά
για ποιον σκοπό να τριγυρνάμε;
Βαθιά η ερώτηση, μα σε θυμάμαι!
Κι όσο για εσένα θα χτυπά..
Εσένα θ' αγαπάμε._
Σάββατο, 21 Ιανουαρίου 2012
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου