Last station
Μοναχικό τ' αποκαλυπτικό μου ταξίδι.
Δεν είναι του αποχαιρετισμού στιγμή.
Ωσότου υπάρχουν διαθέσιμες σκέψεις.
Έφτασα πλέον στον τελευταίο μου σταθμό.
Θα μείνω απόψε εδώ για να με προσπεράσεις.
Είναι της μοίρας μου που βιάζεται να φύγει.
Με τα δεσμά της λογικής πίσω να με τυλίγει.
Την άκρη του νήματος περιμένει να της δείξω.
Την στιγμή της απογραφής τα λάθη να μετρήσω.
Φεύγοντας δίχως νόημα να την ακολουθήσω.
Το φως η μέρα χαμηλώνει και ήρεμα με κοιτάζει.
Μου βάζει ρούχα βραδινά την μουσική διατάζει.
Σε μια ανυπόταχτη ζωή που κάθε ώρα αλλάζει.
Στην πτώση των αστεριών που είναι η τελευταία.
Στα σύνορα του ουρανού να 'ναι η πιο ωραία.
Στον απέναντι σταθμό η ψυχή μου σπαρταράει.
Την αλήθεια μες στο ψέμα να βρω παρακαλάει.
Στη μοναξιά της γης φεύγει η ελπίδα τελευταία.
Γεννιούνται στίχοι αγάπης σαν κλείνει η αυλαία.
Στην ανταρσία του κόσμου λείπει η δική σου παρουσία.
Τον χρόνο μου στιγματίζει της πλάνης η φαντασία.
Διαβάζω στην παλάμη μου την γραμμή που σβήνει.
Κρυμμένη στα όνειρα μου παλίρροια που με πνίγει.
Κι ο νους μου τρέχει μακριά σ' αλαργινά ταξίδια.
Στις όχθες των ποταμών στης ποίησης τα γεφύρια.
Πλάθοντας με τα χέρια μου της φύσης τα στολίδια.
Κεντάω της νύχτας το χρυσό φουστάνι.
Τα σύννεφα μαζεύω σε γυάλινο μπουκάλι.
Πίνω λίγες σταγόνες απ' το αθάνατο νερό.
Στο ρυθμό της καρδιάς η φωτιά στήνει χορό.
Το αγέρι κυνηγώ να πιάσω σαν πουλί στον ουρανό.
Κάθε μου λέξη και μορφή σ’ άγνωστη χώρα έχει σκοπό.
Άλλωστε δεν ζητώ πολλά μονάχα έναν Άνθρωπο να βρω.
Σαν φτάνω στης ψυχής μου τα όρια και μόνη ακροβατώ.
Όταν η μοίρα μου σφραγίσει
τον τελευταίο μου σταθμό._
Τετάρτη, 1 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina '73
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου