Νιώσαμε του έρωτα
την απόλυτη στιγμή.
Κάθε καυτή ανάσα σου
στην σκέψη μου ηχεί.
Με λόγια απλά μoνάχα
με κύκλωνε η φωτιά.
Ποτέ δεν είχα ζήσει
τέτοιο αίσθημα ξανά.
Αν ο χρόνος κύλησε
κι έφυγε μακριά.
Έμεινα στο χθες
μαζί σου στη χαρά.
Αν η εποχή άλλαξε
και βιαστικά ήρθε άλλη.
Είναι η κατάλληλη στιγμή
να σου μιλήσω πάλι.
Ζω και ξαναζώ
στην ίδια εμπειρία.
Σαν να μην υπάρχει πια
δεύτερη ευκαιρία.
Λες και το αύριο
θ’ αργήσει να έρθει.
Σαν ένα πρωινό
που ξέχασε να φέξει.
Αν το φεγγάρι ανέβηκε
στον ουρανό ψηλά.
Το μυαλό που μου 'χεις πάρει
πίσω δεν ξαναγυρνά.
Ότι κάνω κι ότι πω
μπροστά μου σ’ αντικρίζω.
Σταματημένους δείχτες
της ώρας μου γυρίζω.
Να σου μοιράσω καθετί
με σκέψεις και εικόνες.
Έτσι μ’ έμαθες να σ’ αγαπώ
χωρίς όρια και κανόνες.
Μα αν ξυπνήσω κάποια μέρα
και δεν είσαι εδώ μαζί μου.
Να θυμάσαι ότι σου χάρισα
κομμάτια της ψυχής μου.
Γιατί σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ
πιο πάνω απ’ τη ζωή μου..
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73
Τρίτη, 26 Ιουλίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου