Μες στης ελπίδας το βαθύ
και σιωπηλό σκοτάδι.
Εμφανίστηκες εσύ
της μοίρας μου σημάδι.
Κι όσο η νύχτα προχωρά
η μέρα μεγαλώνει.
Οι δρόμοι είναι χωριστοί
μα η σκέψη τους ενώνει.
Παράδοξη υποταγή
ένιωσα στο φιλί σου.
Όλη με απογύμνωσες
με μια λέξη δική σου.
Στο κάλεσμα του πάθους
πως να σ' αρνηθώ.
Στων αισθήσεων το νησί
έμεινα ναυαγός.
Την πένα βούτηξα βαθιά
μες στην ψυχή σου.
Πήρα στάλες της καρδιάς
κι όνειρα της ζωής σου.
Άκουσα την ανάσα σου
κουρασμένη προσευχή.
Ισόβια με κρατάς
στα δεσμά της φυλακής.
Με πήρες με ταξίδεψες
στου ονείρου τα πελάγη.
Μου χάρισες τον ουρανό
ξανά αυτό το βράδυ.
Όσο υπάρχει η αγάπη
εγώ θα σ' αγαπάω.
Όσο χτυπά η καρδιά μου
εσένα θα ζητάω.
Γεννήθηκα απ' την αρχή
μες στα δικά σου χέρια.
Τη θλίψη μου ξεπέρασα
ξέφυγα απ' τη μιζέρια.
Όλα τα χρώματα της γης
για σένα θα μαζέψω.
Να ντύσω όλες τις λέξεις
με αγάπη να στις πλέξω.
Ότι δειλιάσει η πένα μου
θα σου το πει η καρδιά μου.
Δεν έχει πτυχίο της γραφής
Λέει με τη φωνή της λογικής:
Μείνε εδώ κοντά μου.
17 Ιουνίου 2012
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina73
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου