Της ψυχής η αναπνοή
είναι η προσευχή.
Κι αυτό θερμοπαρακαλώ
να είμαστε μαζί..
Πνοή να μου δίνει
και συντροφιά στον πόνο.
Στο δρόμο της αγάπης
θέλω εκείνον μόνο.
Ήρθε και φώλιασε
βαθειά στην καρδιά μου.
Τον έχω ανάγκη
μες στα όνειρά μου.
Ουράνια χαρά
στο πνεύμα μου χαρίζει.
Απ' την πηγή του έρωτα
ύδωρ να με γεμίζει.
Γλυκιά ηρεμία του νου
κι εκστατικό ταξίδι.
Παρηγοριά η σκέψη του
και δύναμη μου δίνει.
Σαν μαγικό ραβδάκι
με μεταμορφώνει.
Φλόγες της αμαρτίας
στο σώμα μου σηκώνει.
Στη ζεστή αγκαλιά του
λούζομαι στο φως.
Άνεμος γαλήνης
πιστός μου οδηγός.
Σαν βαρκάκι άραξα
σ' ανοιχτό λιμάνι.
Δεν φοβάμαι πλέον
μόνη στο σκοτάδι.
Στης μοναξιάς την τρέλα
έκοψε τα φτερά.
Μ' ανέβασε στ' αστέρια
Θεέ μου εκεί ψηλά.
Απ' όλα τα αισθήματα
είναι το πιο μεγάλο.
Την Εδέμ του Παραδείσου
γυρεύω να τον πάω.
Σ' ένα μικρό νησάκι
στης θάλασσας την θαλπωρή.
Σαν τους πρωτόπλαστους
στη μέλλουσα ζωή.
Γεμάτη πάθος, χρώματα
μια νέα παρακαταθήκη.
Παράδειγμα να δώσουμε
της αγάπης, αιώνια διαθήκη.
Σάββατο, 28 Ιουλίου 2012
Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου