Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Ο Θεός της Ποίησης


Aρκεί να τρέχω πάντοτε
πίσω απ' άγνωστους στίχους.
 Σε διάφανους ορίζοντες
χαμένους παραδείσους.

Τον ήλιο ν' ανταμώσω
τα φτερά μου να στεγνώσει.
Πριν έρθει η ώρα και χαθεί
στην δύση όταν ξαπλώσει.

Στην σκιά του φεγγαριού
το βήμα του ακολουθώντας.
Στην κουρτίνα τ' ουρανού
στ' όρια του νου γλιστρώντας.

Σε ολάνοιχτα οράματα ζωής
που κρύβω στην παλάμη.
Να ενώσω, ρίματα της γης
στης σκέψης τ' ακρογιάλι.

Στην εποχή που ο Έρωτας
 ακόμη με προσμένει.
Έλα οίστρε μου ποιητικέ
κάλυψέ με, μην περιμένει.

Να ζεσταθούν οι αγκαλιές
σε στήθη παγωμένα.
Τα λόγια σου τα πλουμιστά
χάρισε στον καθένα.

Μη μείνουν δίχως όνειρα
άνθρωποι προδομένοι.
Σκόρπισε την ελπίδα σου
μην ζουν απελπισμένοι.

Έλα της ποίησης Θεέ
σε μάτια που βουρκώνουν.
Τα χτυποκάρδια ανάβαλε
ψυχές που τσαλακώνουν.

Γίνε καθρέπτης νοερός
μέσα στα ποιήματά μου.
Αγκάλιασέ με, μην μιλάς
ξημέρωσε, κοντά μου.

Στην γκρίζα απογύμνωση
στην κάθε αποθυμιά.
Στο λίκνισμα του έρωτα
φίλησε χείλη θνητά.

Γονάτισε η πένα μου
ικέτης της ομορφιά σου.
Δούλος πιστός στέκομαι
μπρος στα προστάγματά σου.

Κυλάει η εμμονή σου
στις φλέβες μου στο αίμα.
Στο πάθος της ποίησης
θέλω μόνο εσένα.

Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου 2012

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου
Ο Θεός της Ποίησης



4 σχόλια:

  1. πιστευω οτι αγαπησες τον ερωτα,και ο ερωτας εσενα ,τοσο ομορφα ,μπραβο σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπορεί να μην εχουμε μιλήσει εδώ και πολύ καιρό, μην νομιζεις πως δεν σε παρακολουθώ...το μουτρο σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή