Λέξεις τυπώνονται
και σου εξηγούν
μ' ανυπομονησία.
Τα λόγια σου είναι περιττά
σ' αυτήν την ιστορία.
Ωραίο μου Ποίημα.
Γλυκό ξενύχτι ερωτικό
στο βλέμμα των ματιών σου.
Τρελό μεθύσι λέξεων
και αντιπαραθέσεων.
Σαν άνεμος καταστροφής
που όλα τα συνεπαίρνει.
Άνθρωπε μου μην ξεχνάς.
Πόσες είναι οι φωνές
που μιλούν στην λογική σου;
Άραγε μέσα τι κρύβεις
στα σοκάκια της ψυχής σου;
Σ' εκείνον τον μεγάλο ωκεανό
μόνος πως κολυμπάς;
Υπάρχουν ανοιχτές πληγές
πολλές και θα πονάς.
Μεγάλη κουβέντα
περιμένει την λύτρωση.
Έρχονται ώρες των επιλόγων.
Άγρυπνα μάτια, σπασμένη ηχώ.
Εικόνες ξεπροβάλουν
περασμένες στο Παρόν.
Σ' άλλη διάσταση, στο φως.
Ομίχλη μου έκλεινε τον δρόμο
για να 'ρθω σ' εσένα να γυρίσω.
Της απόγνωσης φώναζαν τα σημάδια
τα όνειρά μας πήρα κι έφυγα..
Μακριά σου για να ζήσω.
Μα όλος ο κόσμος σου
ζεστά μ’ αγκαλιάζει.
Με το χάδι η σκιά σου
μυρώνει το κορμί μου.
Η αγνή αγάπη
που μου έδωσες στενάζει.
Παραβιάζοντας
το σύμπαν της ζωής μου.
Ο έρωτας μας κρέμεται
στην άκρη μιας κλωστής.
Είμαι ακόμη εδώ λοιπόν
κι εσένα περιμένω.
Μια μελωμένη εποχή
να ξημερώσει αναμένω.
Ν' αλλάξει χτύπους της Καρδιάς.
Ν' αλλάξει Πεπρωμένο._
Σάββατο, 18 Φεβρουαρίου 2012
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου