Σώσε με

Η φωνή μου είχε λυγίσει

στο Χειμώνα, το βαρύ.

Ο ουρανός μου, τα όριά μου

τον χτυπούσαν κεραυνοί.

Για κάθε όνειρο χαμένο 

που πλανιόταν στην σιωπή.

Στο νου και στην καρδιά μου

κάνε την ανατροπή.

Μα ποιός νομίζεις πως σε βλέπει;

Ποιός νομίζεις πως σε ακούει;

Ποιός καλύτερα σε νιώθει από μένα;

                                         Κανένας.

Σώσε με ή σύντριψέ με.

Μάταια ψάχνεις για να βρεις

τις ώρες σου μην σπαταλάς.

Των αναμνήσεων τα σημάδια

άργησες μην τα μετράς.

Ο χρόνος μόνο σ' άφησε 

πίσω σου μην κοιτάς.

Αρνούμαι την αξιοπρέπειά μου

σαν λες πως μ' αγαπάς.

Σβήνω και χάνω τους σφυγμούς

σαν αστραπή όταν περνάς.

Μα ποιός θα σε βρει, άραγε ποιός;

Ποιός ακολουθά τα βήματά σου;

Ποιός προσεύχεται, μην παρασυρθείς;

                                                 Κανείς.

Σώσε με ή σκόρπισέ με.

Αργεί το Μέλλον μου πολύ ακόμα.

Γιατί σ' αγάπησα στο Παρελθόν.

Μια λέξη γράφω, Τιμωρία.

Υστερόγραφο: Στο Παρόν.

Της νύχτας διώξε μου το βάρος

και μια υπόσχεση θυμήσου.

Πως θα 'μαι δίπλα σου για πάντα

γείρε πάνω μου κρατήσου.

Σώσε με πριν να 'ρθει μπόρα.

Αγάπησέ με αν θέλεις τώρα.

Σώσε με, στο χώμα να πλαγιάσω.

Tον λογισμό να ξεγελάσω.

Μα ποιός ζεσταίνει δυο ανάσες;

Ποιός κλαίει και πονά για δύο;

Με δάκρυα ποιός θα σε βαπτίσει;

Ποιός λησμόνησε, ένοχα να ζήσει;

Ο Έρωτάς μου μην σου λείψει.

Σώσε με, ή εγκατέλειψέ με.

Γράμματα χείμαρρος μέσα μου να σε πνίξω.

Σφίγγω τα χείλη μου και πάλι σε ματώνω.

Όσα δεν μπόρεσα με στίχους ν' αποδείξω

Στους νόμους της αγάπης, αθώα σου δηλώνω.

Πέμπτη, 16 Φεβρουαρίου 2012

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου 

Save me