Ένα μικρό παραθύρι
στον τοίχο ανοίγει.
Την ώρα που η αύρα σου
αγγίζει το κορμί μου.
Τη ζεστή σου ανάσα
απαλά να με τυλίγει.
Ξύπνησε η Άνοιξη
στην σκέψη τη δική μου.
Βάζω τα μεταξωτά φτερά
και τ' άσπρο μου φουστάνι.
Λευκή κορδέλα στα μαλλιά
στο στήθος άνθη λεμονιάς
Κι αρχίζω το σεργιάνι..
Στου παραδείσου την οδό.
Ανάμεσα στις υπέροχες ευωδίες.
Το νέκταρ κλέβω των ανθών.
Το κελάηδημα χαζεύω των πουλιών.
Το κελάρυσμα των ποταμών.
Το θρόισμα των φύλλων στον αέρα.
Ευλογία, η ομορφότερη αίσθηση
μια τόσο ηλιόλουστη ημέρα..
Μαζί με της φύσης
χορεύω τη μουσική.
Μ' όλες τις αισθήσεις
πετάω της ψυχής.
Στα ρυάκια πάνω
που τρέχουνε στη γη.
Πίνω στους καταρράκτες
το ύδωρ της ζωής..
Φθινοπώριασε νωρίς
και φεύγουν τα πουλιά.
Το φύσημα του αγέρα
μου σπάει τα φτερά.
Οι στιγμές μου τελειώνουν
επιστρέφω στο κορμί μου.
Δυο σταγόνες της βροχής
διώξανε την Άνοιξή μου.
Κάθε λέξη και γραμμή
την καρδιά μου ξεριζώνει.
Στη σελίδα του μυαλού μου
κι άλλο όνειρο κλειδώνει.
Άραγε το Χειμώνα..
Τι ώρα να ξημερώνει;
Τρίτη, 24 Ιανουαρίου 2012
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.
Σας ευχαριστώ.
Poem by, toxotina '73
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου