Να
κόψω τον Ουρανό στα δυο
της
Γης τα πέρατα να δω
που
ξεγελούν το Χρόνο.
Της
μοναξιάς να κόψω τα φτερά
φορώντας
ρούχα γιορτινά
χορεύοντας
στο δρόμο..
Το
δικό σου λόγο για ν' ακούω
τ'
άνθη να ποτίζω της βροχής.
Να
τρέξω πίσω απ' τα πουλιά
κοντά
μου εκεί, να 'ρθεις.
Κι ας
μην ξέρω, που πηγαίνω
το
μυαλό μου στο χάος χαμένο.
Στου
κόσμου την τρέλα πεθαίνω
στους
ανθρώπους, το νόημα γυρεύω.
Σε
κάποια άλλη πολιτεία εμείς
σε
τραγούδια μέσα της ψυχής.
Η Γη
δεν μας χωράει ετούτη
βιβλίο
γράψαμε άλλης εποχής.
Είναι
αλήθειες που λέγονται
όταν η
θλίψη απλώνεται παντού.
Ο
Ήλιος κι η Σελήνη φαίνονται
αγγίζοντας
τα όρια του Θεού.
Έσβησαν
τ' άστρα του ουρανού
στη
θωριά απ' τα δυο σου μάτια.
Ταξίδι
ξεκίνα απόψε να με πας
κρυφά στης
νύχτας μονοπάτια.
Αφήνω
πίσω φόβους και ενοχές
μαρτύρους
διώχνω και κριτές
για να
σε ακολουθάω.
Στην
άκρη βάζω τις ντροπές
κι αν
έχω χιλιάδες δικαστές
έτσι θα
σ' αγαπάω..
Κυριακή,
1 Ιανουαρίου 2012
Ποίηση:
Μαρία Πεπικίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου