Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Χίλιοι Αγάπης Άνεμοι



Χίλιοι Αγάπης Άνεμοι


Χίλια αγκάθια μοναξιάς
 απ' το βοριά τον παγωμένο.
 Το δάκρυ των ματιών κρυστάλλωσε
φαινόσουν χλωμός ξενυχτισμένος.

Σαν χίλιοι άνεμοι σε χτυπήσανε.
Την ποιο ψηλή κορφή μες τον Χειμώνα βρήκανε.
Σ' ένιωσα μέσα μου, κρύο και  τρομαγμένο.

Μην χάνεις την ελπίδα
σίγουρα θα κουραστούν.
Ένα πλοίο είναι η ζωή που το δέρνει η τρικυμία.

Οι δυνατοί κλαίνε μα δεν λυγίζουνε ποτέ.
Εφιάλτες και σύννεφα διαλύονται
έρχεται μετά την καταιγίδα
γαλήνης νηνεμία.

Κι αν οι νύχτες βουλιάζουν
μέρες καλύτερες αξίζουμε.
Με  βλέμμα καρφωμένο
στο κενό κοιτάζουμε.
 Πόσες βραδιές θυμήσου περάσαμε
της Γης τ' αστέρια ανάψαμε
όνειρα για να δούμε..

Σ' ένα κόσμο άγνωστο
που φοβόμουν κατάματα
τον ήλιο ν' αντικρίσω.
Εγκλωβισμένη ήμουν στα βαθιά νερά
πριν σε γνωρίσω.

 Ταξίδι δίχως προορισμό
συνάντηση χωρίς το συνοδό.
Εύθραυστοι και ραγισμένοι
χέρι, χέρι εμείς οι δυο.


Μέσα απ' το όνειρο
η αλήθεια μας γεννήθηκε.
Κι όταν ξημερώσει
τι θα 'ναι άραγε πιο αληθινό;


Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου 2011

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου


Χίλιοι Αγάπης Άνεμοι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου