Ονειρεύτηκα μαζί σου

Δίπλα σου ονειρεύτηκα τη ζωή.
Μαζί σου ήμουν
και τώρα σ' έχω ανάγκη.


Για 'σένα ακόμη υπάρχω στη ζωή 
τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει.
Πάει πολύς καιρός που 'χω σταλάξει.


Η δική μας Ιστορία
στη δική μας την Αγάπη.
Στης καρδιάς μέσα τα βάθη
δεν σηκώνει άλλα λάθη..


Πώς φτάσαμε άραγε ως εδώ
μου φαίνεται σαν χθεσινό.
Που μ' έντυνες μ' ένα σου χάδι
με φιλούσες τρυφερά στο σκοτάδι.


Τρομαγμένη στη νύχτα
απ' το όνειρο ξυπνάω.
Έρχομαι εδώ, δεν έχω που να πάω.


Εσένα τρέχοντας να βρω
γλυκά μου μάτια να σε δω.
Φως του Έρωτα μοναδικό
που σ' έχω ανάσα κι ουρανό.


Μα που αλλού,να πάω
παραμιλώ και περπατάω.
Στα κύτταρά σου 
σαν γυμνό καλώδιο περνάω.


Εδώ θα μείνω, 
δεν πηγαίνω πουθενά.
Εδώ που τα όνειρα ζωής
δίνουν χαρά.


Κι αν δεν ξυπνήσω ένα Πρωί;
Και τι μ' αυτό;
Ποια ζωή μπορεί να συγκριθεί
μ' ένα όνειρο αληθινό;


Μέσα στο ποίημα αυτό 
κι άλλα τόσα πολλά
η φτωχή μου η καρδιά
θα συνεχίσει να χτυπά.


Κι αν είναι ατέλειωτη η ζωή σου
η αγάπη μου, η λατρεία 
κι η στοργή θα 'ναι μαζί σου.


Όσο κι αν φύγω μακριά
απ' τ' όνειρο, θυμήσου.
Τόσα που περάσαμε μαζί
στην αυλή του Παραδείσου.


Σε κάθε βήμα, ανάσα και πνοή
η σκέψη μου δεν θα σου λείψει.
Ποτέ μην νιώσεις στη ψυχή
αγκάθια που γεννά η θλίψη.


Ώσπου κοντά σου να 'ρθω πάλι
κι η νύχτα τ' όνειρο να πάρει.
Ίσως γίνουμε Αγάπης τραγούδι.
Έρωτα ανθός πορφυρό λουλούδι.


Σκέψου στην οθόνη του μυαλού.
Πλύσου στα νερά ενός ποταμού.
Δες το γλυκοχάραμα μιας μέρας.
Μείνε ως το ξημέρωμα 
κάποιας Δευτέρας.


Κοντά σου πάντα θα με νιώθεις.
Έχεις πολλά ν' αναπολήσεις
να σου κρατήσουν συντροφιά.
Με τους ήχους της σιωπής 
θα σου γράφω
φτιάξε μου αν θες 
μια μικρή γωνιά. 


Ας είναι τόση δα μικρούλα. 
Γράψε εκεί μέσα τ' όνομά μου.
Φτάνει να 'ναι στην καρδιά σου.
Προτού απ' τ 'όνειρο ξυπνήσω 
ν' αφήσω όλα τα ποιήματά σου.




Κυριακή, 13 Νοεμβρίου 2011




Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα. 
Σας ευχαριστώ.

Ονειρεύτηκα μαζί σου