Αιχμάλωτος της Καρδιάς

Την αύρα σου αισθάνομαι
αργά, σιωπηλά με παιδεύεις.
Σε κάθε σημείο χτυπάει 
καταιγίδα μες στο μυαλό μου.
Μες στο κορμί μου κύμα 
μ' αγγίζεις με ταξιδεύεις.

Τις κρύες νύχτες 
χάδι του Χειμώνα.
Της Άνοιξης λουλούδι
ζεστή μου αναπνοή.
Ήλιε μου μονάκριβε
Καλοκαιρινέ θαμώνα.
Φθινοπωρινή βροχούλα
νότα μελαγχολική. 

Όλες τις εποχές μου
γλυκιά μου ύπαρξη Εσύ.
Ήρθες κι ένιωσα μοναδική
ξέχνα τις άσχημες στιγμές 
έλα στο φως μου 'πες μαζί.

Η καρδιά μου είχε πάψει
από καιρό να χτυπάει.
Τώρα την αισθάνομαι ξανά 
τρελά όταν σε ζητάει.

Το πάθος έρχεται 
γρήγορα και φεύγει
μα εσύ υπάρχεις 
πάντα στο μυαλό μου.
Ένα χαμόγελο ζεστό
στα χείλη μένει
η μορφή σου στολίζει
το πρόσωπό μου.

Σαν ελεύθερο πουλί
μαζί σου πετάω
να προλάβω όσα 
δεν πρόλαβα να ζήσω.
Αυτά που φύγανε 
μακριά δεν τα κοιτάω
πονάω μα δεν σκέφτομαι
πίσω να γυρίσω.

Μες στη ζωή πάλι γελώ
κι αν λύπη μου προσφέρει
μακρινά βήματα ακολουθώ
που η ψυχή μου θέλει.
Να νιώσω θέλω να γευτώ
την κάθε σου στιγμή
όχι άλλα δάκρυα στα μάτια 
του πόνου αναμονή.

Γλυκό φως της αυγής 

στα χείλη μου σε νιώθω

όνειρό μου γεννήθηκες 

απ' τον κρυφό μου πόθο. 

Με κάθε σκίρτημα πνοής

τρέφεις τη φωτιά μου

αχώριστα οι δυο ενωμένοι

στα χέρια τα δικά μου.

Μου λες πως μ' αγαπάς

και είσαι ο Άνθρωπός μου.

Ο χρόνος μου κυλάει ξανά

σε κρύβω μέσα στην καρδιά

μείνε, Αιχμάλωτός μου.

Δευτέρα, 7 Νοεμβρίου 2011

Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα. 

Σας ευχαριστώ.

Αιχμάλωτος της Καρδιάς